Dawny Wolbórz na zdjęciach lotniczych. Tak miasto w powiecie piotrkowskim wyglądało ponad pół wieku temu [ZDJĘCIA]

Fototeka Zbyszka Siemaszko pochodzi z roku 1967. Fotografie udostępnia w formie cyfrowej Narodowy Instytut Dziedzictwa. Reporterskie zdjęcia to dzieło artysty, który przez kilkadziesiąt lat uwieczniał najróżniejsze wydarzenia i wygląd miast.

https://trybunalski.pl/wiadomosci/historia/piotrkowianie-maja-to-cudo-na-wyciagniecie-reki-w-obiekcie-jak-francuski-warowny-zamek-mozna-przenocowac-zdjecia/mkS12MZdU3YYzTzfHYjG

Wolbórz w słynnej fototece reportera

Zbyszko Siemaszko to artysta fotografik, który w latach 40. XX wieku był fotoreporterem tygodnika „Odra”, w latach 1953–1961 fotoreporter tygodnika „Stolica”, a następnie tygodnika „Perspektywy”.

Autor licznych wystaw i kilku albumów. Dysponował wysokiej jakości sprzętem, który wykorzystywał m.in. do fotografowania warszawskich budynków i ulic.

W latach 60. z samolotu wykonał także fotografie ponad 300 polskich miast. Wśród uwiecznionych miejscowości znalazł się Wolbórz w powiecie piotrkowskim. Zbiór jego fotografii znajduje się w zasobach Narodowego Archiwum Cyfrowego.

Zbyszko Siemaszko urodził się 30 sierpnia 1925 r. w Wilnie. Jego rodzice prowadzili znany zakład i sklep fotograficzny. Podczas wojny Siemaszko walczył wraz z braćmi i ojcem w szeregach Armii Krajowej na Wileńszczyźnie. Aparatem fotograficznym dokumentował codzienne życie partyzantów.

Po wojnie Zbyszko Siemaszko mieszkał najpierw w Bydgoszczy, a w latach 1946-1948 mieszkał w Katowicach i współpracował jako fotoreporter z redakcją tygodnika „Odra”. W 1948 przeniósł się do Warszawy. W latach 50. XX wieku Siemaszko pracował w Państwowym Przedsiębiorstwie Budowlanym Konserwacja Architektury Monumentalnej, gdzie zajmował się sporządzaniem dokumentacji fotograficznej. Potem podjął pracę w prasie. Do emerytury w 1990 roku pracował w „Perspektywach”. Zbyszko Siemaszko zmarł w 2015 r.

https://trybunalski.pl/wiadomosci/historia/malownicza-ruina-gotyckiego-zamku-lezy-w-powiecie-piotrkowskim-to-rodowa-siedziba-zaufanych-krola-jagielly-zdjecia/H2J03WUMdEF1VvPvRBlU

Wolbórz widziany z góry

Wolbórz w latach 1273–1795 był miastem biskupów włocławskich. Tu spotykali się królowie polscy i to stąd Władysław Jagiełło wyprowadzał hufce pod Grunwald.

Wolbórz od średniowiecza był częścią dóbr kościelnych i siedzibą biskupów. Pierwotnie istniał tu zamek, później wybudowano barokowy pałac. To najsłynniejszy zabytek Wolborza.

Budowę rozpoczęto w 1768 r. a zakończono prawdopodobnie w 1773 r. W skład zespołu wchodziła rezydencja główna, budynki gospodarcze i mieszkalne, zwierzyniec oraz park. Zespół pałacowy znajduje się w południowo-wschodniej części Wolborza. W centrum usytuowany jest pałac, przed nim od zachodu znajduje się paradny dziedziniec z dojazdem od bramy. Za pałacem założono na skarpie ogród w formie tarasów.

W okresie powojennym budynek użytkowany był przez szereg instytucji, między innymi Dom Dziecka i Państwowe Liceum Pedagogiczne, Zespół Szkół Mechanizacji Rolnictwa. w tej chwili to siedziba Zespół Szkół Centrum Kształcenia Ustawicznego im. Andrzeja Frycza Modrzewskiego. Wielki reformator, pisarz i publicysta epoki renesansu urodził się w Wolborzu w 1503 roku. W latach 1553-1567 pełnił tu urząd wójta.

Drugi z ważnych zbytków to kolegiata pod wezwaniem świętego Mikołaja. Pierwszy kościół wzniesiono w tym miejscu w 1148 r. Prawdopodobnie w XV wieku wzniesiono tu gotycki kościół, którego pozostałości znajdują się w obecnej świątyni. Została przebudowana w podobnym okresie, w jaki powstał pałac biskup.